نقش فضا و اقلیم در یادگیری کودکان در طراحی کانون پرورش و فکری کودک و نوجوان در شهر میاندوآب

به اعتقاد بسیاری از محققان، معماری با قدمتی طولانی، به عنوان عنصر مهمی از فرهنگ، نقش اساسی در شکل گیری و تکامل بشر ایفا می کند. در این میان، معماری فضاهای آموزشی که دوره زمانی طولانی تری از عمر انسان ها را در خود می دهند، سهم به سزایی در این روند دارند جرا که ویژگی های خاص محیطی متاثر از هر دومقوله معماری و آموزشی مانند نور، رنگ به ویزه تأثیر فضای آموزشی بر کیفیت آموزش و رفتار دانش آموزان و معلمان سبب رابطه ای بسیار تنگاتنگ میان معماری و آموزش شده است. هدف از تحقیق حاضر دست یابی به مکانی با اصول طراحی فضای ویژه (طراحی فضای فکری و خلاقیت) برای کودکان و نوجوانان با تأکید بر بهره گری از قابلیت های فضایی و تأثیر این مکان ها بر تفکرات و ذهنیات و رفتارهای کودکان و نوجوانان می باشد. در این مطالعه تلاش شده است تا با بررسی شرایط اقلیمی شهر میاندوآب، به طراحی معماری کانون پرورش فکری این شهر مبتنی بر معیارهای خلاقیت و یادگیری کودکان بپردازیم. نتایج این مطالعه حاکی از آن است که تغییر در هر یک از عناصر اقلیمی، دما و رطوبت هوا، باد و تابش آفتاب می تواند به میزان قابل توجهی در یادگیری مؤثر باشد.

کلیدواژه ها:

معماری محیط آموزشی ، معماری مبتنی بر یادگیری ، خلاقیت کودکان