مطالعه تطبیقی معماری ایرانی-اسلامی با منطقه گرایی انتقادی (نمونه موردی: طراحی مرکز فرهنگ و سنت اسلامی بوشهر)

مساله معماری ایرانی-اسلامی یکی از مسایل در جامعه معاصر است و تطبیق آن با رویکردها و تیوری های نوین روز نیز از چالش هایی است که باید توجه ویژه به آن معطوف نمود. تاکید سیاستمداران و اندیشمندان علمی و فرهنگی و گستردگی اقشار جامعه درگیر با این چالش اهمیت مساله را تبیین می نماید. یکی از رویکردهای نوین قابل تطبیق با مسایل فرهنگی و سنتی ایران، که کمتر در مورد آن بحث شده است، منطقه گرایی انتقادی است. نوشته حاضر در نظر دارد با روش توصیفی تحلیلی، ضمن شناخت دقیقی از مفهوم معماری ایرانی اسلامی و رویکرد منطقه گرایی انتقادی با پیمایش و تحلیل معیارهای اساسی هر کدام موارد انطباق را تعیین و از آن در تبیین اصول طراحی معماری یک بنای فرهنگی مذهبی، به عنوان نمونه موردی، استفاده نماید. بر این اساس معیارهای فرهنگ، سنت و دین اسلام از معماری ایرانی اسلامی با شاخصه های مدرن بودن، معنا و تکنولوژی از رویکرد منطقه گرایی انتقادی انتخاب و با بررسی آنها، اصولی برای طراحی معماری مرکز فرهنگ و سنت اسلامی بدست آمده است که مهمترین آنها عبارتند از: جنبه های فرهنگی و اجتماعی، به عنوان میراث فرهنگی ارزشمند نیاکان یکی از عوامل اصلی هویت بخش شهری با ارایه جذابیت های فرهنگی، اجتماعی و معنوی خود در شناساندن ارزش ها به مردم حتیگردشگران نیز مفید واقع گردد نتیجه این پژوهش راهگشای طراحی معماری با استفاده از فرهنگ و تمدن اسلامی است و در به کارگیری ارزش های اسلامی در دوره ی امروزین و برای گستره ی جهانی موثر است.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، فرهنگ ، سنت ، دین اسلام ، منطقه گرایی انتقادی ، بوشهر