روایت مرگ در داستان کوتاه ایرانی

مرگاندیشی به معنی اشتغال فکری با مرگ است، مرگ به معنای نابودی مطلق؛ از خودکشی گرفته تا میل به کشتن وکشته شدن تا آزارخواهی و آزارکامی، خشونت، جنگطلبی و نیز هرگونه بازی با مرگ یا دست انداختن آن. در داستان کوتاه معاصر فارسی از 1309 که اولین مجموعه داستان صادق هدایت زنده به گور منتشرمیشود مرگ اندیشی به شکلی پررنگ خود را نشان میدهد و تا سالها، مضامین مرگآلود، چهره اصلی روایتهای داستانی فارسی را تشکیل میدهد. گسترش و غلبه این درونمایه در داستانهای کوتاه فارسی برخاسته از اوضاع و احوال اجتماعی، تاریخی و روانی خاصی است که در کار هرکدام از نویسندگان معاصر متبلور شده است. تصویر مرگ در داستانهای کوتاه معاصر مبتنیبر وجه مثبت یا آخرتباور مرگ نیست، بلکه استوار است بر نگاهی تیره و تار به زندگی که منتهی به نیستی و مرگی ناگوارو بدفرجام میشود. گفتنی است که در کار برخی از نویسندگانی همچون هدایت و چوبک مرگ، بر شخصیتهای داستان تحمیل میشود. این درونمایه در کار نویسندگانی همچون: هدایت، چوبک، ساعدی، علوی، احمد محمود و برخی دیگر سیطره و غلبه دارد

کلیدواژه ها:

مرگاندیشی ، داستان کوتاه ، هدایت ، چوبک ، ساعدی