اصول و الگوهای طراحی فضاهای درمانی با رویکرد شفابخشی مکان

امروزه معماران، پزشکان، پرستاران و روانشناسان در مورد بناهای ساخته شده، به عنوان یک مولفه از فرایند درمانی یاد میکنند. در این بین مطالعات به طور خاص، نشان دهنده ی اثر محیط های درمانی بر سلامتی افراد،روند درمانی و بهبودبیماران می باشد. این مساله هنگامی که بیماران کم سن و سال باشند از اهمیت بیش تری برخوردار است. بنابراین طراحیضعیف محیط های درمانی، می تواند بر سلامتی و روان کودک تاثیر منفی بگذارد و بلعکس محیط درمانی مطلوب تاثیراتمثبتی در روند درمان کودک دارد و بدین علت امروزه بیشتر توجهات به طراحی محیط های مطلوب برای کودکان بیمار میباشد. این تحقیق به دنبال پاسخگویی به این سوال است اصول )بایدها و نبایدها( طراحی فضاهای درمانی کودکان در فضایبسته و باز چیست هدف از ارایه مقاله رسیدن به اصول و الگوهای طراحی فضاهای درمانی کودکان می باشد. در این مقالهابتدا به مطالعه کودک و نیازهایش به عنوان بهره بردار اصلی و سپس به تاثیرات محیط بر کودک و به دنبال مولفه هایشفابخشی در مکان در محیط های بسته و باز پرداخته است. روش به کار رفته در این نوشتار، مبتنی بر مطالعات کتابخانهای، بازدید میدانی از نمونه فضاهای درمانی کودکان، مشاهده رفتارآن ها و مصاحبه با افراد مرتبط می باشد و رویکردیتوصیفی- تحلیلی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که فاکتورهای شفابخشی در فضای باز و بسته (طبیعت و معماری) به دو بخش فیزیکی و متافیزیکی تقسیم می شوند مثلا در فضای بسته: باید نور روز و نور مصنوعیترکیب شود،از رنگ های شاد و پاستیلی در فضاهای درمان، انتظار و ... استفاده شود، استفاده از رنگ ها در مسیریابی فضاهاو در فضای باز: حضور آب در اشکال مختلف، ایجاد باغ های پر درخت، پخش مواد سبز و گیاهان دارویی و ... از اصولطراحی فضاهای درمانی کودکان می باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، رابطه کودک و محیط ، ظرفیت های معماری ، شفابخشی ، فضای درمانی