بررسی عوامل موثر بر افزایش حس تعلق مکان بر اقامتگاه های موقت پس از زلزله

ایران به عنوان کشوری زلزله خیز که بر روی کمربند زلزله قرار گرفته، دارای بافت های مختلف شهری و روستایی خاص است، که وجود این بافت های شهری و روستایی بعضا سنتی و فرسوده در زمان های وقوع زلزله موجب خسارت های جبران ناپذیر مالی و جانی می شود. از اولین اقداماتی که بعد از وقوع زلزله توسط ستاد مدیریت بحران انجام می شود، اسکان آسیب دیدگان می باشد، که این امر مهم باید با دقت و مهندسی خاصی که از قبل پیش بینی شده، با سرعت انجام گیرد تا موجبات آسایش افراد آسیب دیده را فراهم نماید. با توجه به اهمیت این موضوع و آسیب های روحی و روانی که در افراد وجود دارد، باید مکان های که به عنوان اقامتگاه موقت پس از حادثه در نظر گرفته شده، شامل اصلی ترین شرط یک اقامتگاه یعنی حس تعلق مکان را دارا باشد. حس تعلق افراد به مکانی که در آن زندگی می کنند، عاملی مهمی در جهت پدید آمدن حس مسیولیت پذیری در افراد است. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش با بهره گیری از منابع اسنادی و مطالعات کتابخانه ای می باشد. در این تحقیق ابتدا به تعاریف مکان و حس مکان و تعلق پرداخته شده و سپس با تحلیل موارد فوق به ارایه راهکارهایی در جهت افزایش حس تعلق مکان در اقامتگاه های موقت پس از زلزله پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، حس مکان ، اقامتگاه های موقت ، زلزله ، مدیریت بحران