آداب سفارت و آیین مذاکره در شاهنامه

دیپلماسی قدمتی به بلندای تاریخ حکومت (دولت) دارد و به این ترتیب دیپلمات همواره در کنار حکم ران بوده است.عرصه سیاست، آداب روابط سیاسی و شخصیت بازیگران سیاسی، برای بی شتر مردم حوزه ای مرموز و محاط در هال های اسرارآمیز است. آن چه در برداشت عمومی از این قلمرو مشترک است، وجود امتیازات اغواکننده و شخصیت غالبا زیرک، برنامه ریز، مدبر، بی رحم و گاه عدال تپیشه سیاست مداران است. دیپلماسی فنی تلقی م یشد که از شکل گرفتن در قالب قواعد گریزان بود. آن هایی هم که دیپلمات بودند، بندرت از رموز این فن نوشتند. شاهنامه روایت حک مرانی ایرانیان از طلوع تاریخ آنان تا غروب حکومت ساسانیان است. جست وجو در شاهنامه برای استخراج آداب دیپلماسی و آیین مذاکره در دوران باستان، برخی از قواعد و ویژگ یهای این حوزه را بازنمایی م یکند. سوال اصلی در مقاله حاضر این است که آداب سفارت و آیین مذاکره در دوران گذشته ایران چگونه بوده است در پاسخ به این پرسش، مدعای مقاله آن است که دیپلماسی به دلیل تجربی بودن، قواعد و ویژگ یهایی دارد که در طول زمان ی کسان مانده اند، اما تشریفات آن تغییر کرده است. روش فهم ما برای استخراج قواعد و ویژگی های دیپلمات و دیپلماسی در ایران باستان توصیف و تحلیل بوده است

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، دیپلماسی ، سفارت ، سفیر ، مذاکره