بررسی و تحلیل سبک شناسی آوایی خطبه های نهج البلاغه

سبک شنا سی، یکی از رویکردهای نقدی ا ست که در سده ی اخیر، توجه ویژه ای از طرف ادیبان و سخنوران به آن شده است. یکی از مهم ترین موضوعات مورد بررسی در سبک شناسی، بررسی آوایی و یا موسیقایی متن ادبی و به عبارت دیگر سبک شناسی آوایی اثر ادبی است که نحوه ی کاربرد واحدهای آوایی (صدا و آهنگ) در یک موقعیت زبانی و نیز کارکرد بیانی آواهای زبان را بررسی می کند. از جمله متونی که ارزش و شایستگی بررسی و تحلیل سبک شناسی آوایی را دارد، خطبه های نهج البلاغه امیرمومنان علی(ع) است. این خطبه ها دارای مو سیقی دلنشین و تاثیرگذاری می با شد که توجه ی بسیاری از اندیشمندان و ادیبان را به خود جلب نموده است، نوشتار حاضر بر آن است، تا عناصر سبک ساز آوایی خطبه های نهج البلاغه و میزان انسجام این عناصر با مفاهیم مورد نظر حضرت را با روش توصیفی - تحلیلی مورد برر سی قرار دهد. نتایج حاضر از این نو شتار حکایت از آن دارد که سجع، جناس، نظم آهنگ درونی، تکرار، تضاد و مقابله به عنوان نمود های برجسته ی عناصر آوایی در خطبه ها هستند که علاوه بر موسیقی گوشنواز، امکان استنباط معانی و مفاهیم مورد نظر حضرت را فراهم می کنند.

کلیدواژه ها:

سبک شناسی آوایی ، خطبه های نهج البلاغه ، عناصر آوایی