بررسی ارتباط بین حداکثر توان هوازی (VO2MAX) با سلامت عمومی (GH) ، خستگی و رضایت شغلی در زنان شاغل در بیمارستان

زمینه و هدف : بیشترین ظرفیت هوازی ( VO2max ) از جمله معیارهایی است که می توان از آن جهت ایجاد تناسب بین کار و کارگر استفاده نمود. جهت حفظ تندرستی و توان جسمانی افراد و نیز افزایش تولید و بهره دهی می توان با سنجش ظرفیت انجام کار فیزیکی ( PWC ) افراد را در مشاغل متناسب با تواناییشان قرار داد. مواد و روش ها : این مطالعه مقطعی روی 120 نفر از زنان شاغل در بیمارستان در محدوده سنی 21-49 سال انجام گرفت. افراد بوسیله تست تک مرحله ای ابلینگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای جمع اوری داده ها از پرسشنامه سلامت عمومی، خستگی شغلی و رضایت شغلی و نیز دستگاه تردمیل استفاده شد. نتایج : طبق نتایج بیشترین ظرفیت هوازی، ظرفیت فیزیکی کار و سطح سلامت عمومی بترتیب 38/89±1/85 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه، 4/10±0/47 کیلو کالری بر دقیقه و 25/43±12/09 و میانگین و انحراف معیار نمره خستگی و رضایت شغلی بترتیب برابر 85/87±32/35 و 57/47±13/01 بدست آمد. در این مطالعه بین VO2max با سن، وزن، شاخص توده بدنی ( BMI )، خستگی و رضایت شغلی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت. نتیجه گیری : طبق نتایج بدست آمده از آنجایی که خستگی و رضایت شغلی با VO2max کارگران در ارتباط است، لذا توصیه می شود، علاوه بر اینکه به جنبه های تناسب فیزیکی در محیط کار توجه می شود به جنبه های روانی نیز توجه ویژه ای گردد، چرا که روی جنبه فیزیکی و در نتیجه روی بهره وری شاغلان تاثیر گذار است.

کلیدواژه ها:

بیشترین ظرفیت هوازی ، ظرفیت انجام کار فیزیکی ، زنان شاغل در بیمارستان ، سلامت عمومی