کاربست مولفه های ارتقا دهنده ی انگیزه درونی در سیستم ارزیابی طراحی محیط های یادگیری (LSRS)

مدارس به عنوان محیط هایی با نقشی اساسی در یادگیری و آموزش، در جایگاهی قرار دارند که بسیاری از حیطه های روانشناسی، جامعه شناسی و...آن را احاطه کرده است. معماری نیز یکی از موثرترین این حیطه هاست که در تعامل نزدیک با کاربر خود قرار دارد. در بسیاری از مطالعات و پژوهشهای مطرح نیاز به روانشناسی آموزش و پرورش مطرح شده است . یکی از مهمترین این موضوعات انگیزش است که آن را اولین فاکتور یادگیری نیز قلمداد میکنند. امروزه فضاهای آموزشی معاصر به جای آنکه محیط های تلقی شوند که کاربر آن باید سطح نیازهای خود را همواره با آن تطبیق دهد، میبایست محیط هایی محسوب شوند که بتوانند از طریق توجه به تفاوتهای فردی و نیازهای گوناگون آموزشی و پرورشی کودکان، بستری برای بروز انگیزه و به دنبال آن رشد را فراهم کنند . بنابراین روانشناسی محیط های یادگیری میتواند به خلق محیطهایی منجر شود که ارتقا دهنده ی مهمترین و اولین رکن یادگیری یعنی انگیزش باشند. در این پژوهش به گونه ای توصیفی تحلیلی و بر مینای تحلیل مطالعات کتابخانه ای راهکارهایی به منظور ارتقای انگیزه درونی به دست آمد که با فهم انواع و چگونگی بروز هر یک از آنها میتوان به راهکارهایی به منظور طراحی محیط های یادگیری رسید. این پژوهش از طریق تحلیل مولفه های پرتکرار ارتقا دهنده ی انگیزه مانند حق انتخاب، امکان کنترل، برانگیختن حس کنجکاوی و امکان مشارکت، ویژگیهای محیطی دربرگیرندهی آنان را بررسی کرد و با به کارگیری از روش سیستم ارزیابی طراحی محیطهای یادگیری (LSRS) به این نتیجه رسید که به غیر از ارزیابی روانشناسانه ی کاربر به وسیله ی این مولفه ها، میتوان مولفه های تطبیق دهنده را از طریق این سیستم در ارزیابی طراحی اینگونه محیطها به سنجش گذاشت و بدین وسیله چک لیست و یا کارتهای مشاهده ای را ایحاد کرد تا بتوان میزان حمایتی که طراحی این محیطها از مولفه های فرمی-فضایی ارتقا دهنده ی انگیزه ی درونی در دانش آموزان دارند را اعتبار سنجی کرد.

کلیدواژه ها:

انگیزه درونی ، طراحی مدارس ، فضاهای آموزشی ، سیستم ارزیابی