سنجش کیفیت زندگی در بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: محله نوغان مشهد)

شهر به عنوان بستر زیست انسان شهرنشین، نیازمند تامین استانداردهایی است که در یک نگاه میتوان آن را استانداردهای کیفیت زندگی نامید. امروزه بهبود کیفیت زندگی هدف اصلی عمده ی برنامه ریزی هاست که توسط اندیشمندان حوزه ی شهری تهیه میشود وجود مشکلاتی مانند ضعف منابع درآمدی، فقدان وسایل حمل ونقل عمومی و خصوصی، نبود فرصتهای شغلی مناسب،خدمات و سلامت، مسکن نامناسب، مشکلات و آسیب های ناشی از نابرابریهای اجتماعی و غیره، محلات شهری را با چالشهایی مواجه ساخته است. به خصوص محلات فرسوده شهری که به دلیل فرسودگی کالبدی، اجتماعی و اقتصادی دارای ناپایداری مکانی-فضایی هستند و برنامه ریزی برای ارتقاء کیفیت زندگی این بافت ها اجتناب ناپذیر است. براین اساس هدف پژوهش حاضر، شناخت وضعیت کیفیت زندگی در بافت فرسوده محله نوغان مشهد و عوامل موثر بر آن است. بدین منظور روش مقاله حاضر، توصیفی-تحلیلی است و برای گردآوری داده ها از روش پیمایشی (توزیع پرسشنامه مردمی) بهره گرفته شده است. همچنین برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار BSC Designer، SPSS، Expert Choice استفاده شده است و از روش سلسله مراتبی AHP برای وزن دهی معیارهای کیفیت زندگی و از روش کارت امتیاز متوازن برای مشخص شدن میزان نهایی کیفیت زندگی در محله نوغان استفاده شده است. از یافته های اصلی تحقیق شناسایی معیارهای کیفیت زندگی در بافت های فرسوده و شاخص های آن می باشد که براساس پرسشنامه کارشناسی تهیه شده، معیار کیفیت اوقات فراغت با وزن 0,160 مهمترین عامل و معیار کیفیت اشتغال با وزن 0,040 ضعیف ترین عامل می باشد. از دیگریافته ها میتوان گفت، میزان کیفیت زندگی بافت فرسوده محله مطالعاتی 37,50 درصد می باشد که در این بین معیار دسترسی به زیرساخت های شهری با 52,08 درصد بهترین وضعیت و معیار کیفیت اشتغال با 24,80 درصد ضعیف ترین وضعیت را به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، کیفیت زندگی ، شاخص های کیفیت زندگی ، محله نوغان مشهد