نقش هویت و تاثیر آن بر پایداری تعاملات اجتماعی در منظر محیط های شهری

منظر شهری، ماهیتی است که به واسطه فعالیت های انسانی و همراه شدن آن با کالبد در طول تاریخ پدید می آید ودر ذهن شهروندان تفسیر می شود؛ این ابعاد ذهنی ممکن است فردی و یا جمعی باشد. لذا منظر شهری در آغاز امری عینی است که به واسطه کیفیت ظهور عوامل فیزیکی شهر موجودیت می یابد و به سبب گذشت زمان و تکرار شدن، به عنصر مشترک پیوند دهنده افراد جامعه بدل می گردد. از آنجا که منظر شهری، کالبد و کیفیت شهر را توامان دربر می گیرد، می توان ادعا نمود که ادراک شهر همان تفسیر منظر شهری است. اگرچه منظر شهری در ابتدا از طریق کالبد و احساسات درک می شود، اما آنچه بدان معنا می بخشد، ذهنیت شهروند است. منظر شهری نه خاطرات صرف است )غیر محسوس – ذهنی( و نه کالبد صرف )محسوس عینی(؛ پدیده ای است که از تعامل این دو در شهر حاصل می شود؛ پدیده ای عینی ذهنی. از این رو با توجه به این نکته که سهل و ممتنع بودن مفهوم هویت منظرشهری در فرایند شناخت و ادارک، پدیده ای چند بعدی و پیچیده را پیش روی ما قرار می دهد و از دیگر سو نیز با این نگاه که شهر ویترین عرضه تفکرات جامعه به دنیای بیرون و بستر شکل گیری حیات مدنی است، لذا می توان گفت ارتباط هویت و منظر شهری به مقوله ای تاثیرگذار در علوم مرتبط با این حوزه تبدیل شده و تلاش برای یافتن ماهیت و چیستی هویت منظر شهری جهت ارزیابی معیارهای تاثیرگذار بر سیاست های پایدار در طراحی فضاهای عمومی شهرهای امروز، امری ضروری است. در این راستا پژوهش حاضر به روشی توصیفی تحلیلی با تاکید بر این مهم که منظر شهری به عنوان پدیده ای عینی ذهنی است که با کالبد و خاطره شهر پیوند خورده و میل باطنی انسان را جهت کشف هویت خود، باعث می شود، مقوله هویت در عرصه های انسان ساخت و محیط های مصنوع را واجد ارزش ساخته که شهر و فضاهای شهری نیز به عنوان اصلی ترین مظهر تمدن بشر از این میل باطنی در بروز تعاملات شهری و اجتماعی متاثر است.

کلیدواژه ها:

هویت ، منظر شهری ، پایداری اجتماعی ، محیط های شهری