جایگاه آموزش جغرافیا در پایداری محیط

پراکنش مطلوب بنیانهای اصلی محیط، مختص هر مکان موجب شکلگیری رفتار به هنجار انسان آن محیط می شودم. سلما در هر دوره ای با توجه به سطح تکنولوژی و به شرط پایداری شرایط محیط، رفتار به هنجار مختص آن زمان شکل می گیرد. شرایط محیطی دائم در حال تغییر است. در این میان نقش جغرافیا شناخت نوع و سرعت تغییرات است به گونه ای که بتواند با آینده نگری، عواقب تغییرات محیطی را پیش بینی کند و برای حفظ پایداری محیط، در راستای جهت تغییرات انسان را به محیط تغییریافته هدایت کند. در تغییرات محیطی یا انسان کمترین نقش را دارد یا تسهیل کننده ا صلی تغییرات ا ست. جغرافیا به انسان باید شیوه هایی را آموزش دهد که رفتارش به گونه ای با شد که کمترین آ سیب را از تغییراتی ببیند که در وقوع آنها نقشی ندارد و از وقوع تغییراتی که در ایجاد آنها نقش دارد جلوگیری کند. برخی از تغییرات رخداده در طی چند دهه اخیر در ایران حاکی از بر هم خوردن نظم و تعادل محیطی به صورت بسیار نامطلوب است؛ افزایش بیش از 30 برابری چاه های عمیق و نیمه عمیق، کاهش 2/8 برابری قنات و 3/4 برابر شدن چشمه ها درمجموع باعث افزایش برداشت 3/2 برابری از منابع آب زیرزمینی شده است. بردارهای جمعیت کشور نیز در طی همین دوره افزایش 4/2 برابری ت عداد جمعیت، 2/3 برابری جمع یت شهرنشین و 4 برابری تراکم جمعیت را نشان میدهد. راهکار کاربردی کاهش اثرات تغییرات حادث در محیط که به علت عدم آگاهی انسان در بهره برداری بهینه از محیط به وجود آمده تغییر سبک آموزش فعلی جغرافیا است. واژه روابط متقابل انسان و محیط در تعریف جغرافیا، همانگونه که به معنای جبر جغرافیا نیست، به معنی هویت مستقل انسان از محیط هم نمیتواند باشد.

کلیدواژه ها:

محیط ، جمعیت ، آب ، جغرافیا ، آموزش ، ارزشیابی