بررسی تربیت شاهزادگان در شاهنامه با نگاهی به داستان سیاوش

تربیت به معنی پرورش استعدادهای فطری انسان و هدایت او به سوی کمال مطلوب است. در ایران باستان هدف از تعلیم و تربیت، پرورش افرادی شایسته برای پذیرش مسئولیت به عنوان یک شهروند موثربوده و آنچنان که در شاهنامه آمده است، آموزش و تربیت غالبا بر عهده موبدان، فرهنگیان و گاه پهلوانان بوده و تعالیم عامه مردم با شاهزادگان، خواص و نجبا تفاوت داشته است. شاهزادگان بدین سبب که قرار بود در آینده هدایت جامعه و حفظ تمامیت ارضی کشور را بر عهده بگیرند، تحت تعالیم و آموزشهای خاصی قرار داشتند. سیاوش نیز به عنوان یک شاهزاده مطلوب و آرمانی آموزشهای خاصی دیده بود و رفتارهایی که در مواجه ه با حوادث پیش رو از او سر میزند متاثر از همین نوع تربیت و آموزش است، که هدف مقاله حاضر بررسی این نوع تعلیم و تربیت است.

کلیدواژه ها:

تربیت ، شاهنامه ، شاهزادگان ، داستان سیاوش.