مقایسه اثرات درمانی سیلیمارین و نانوسیلیمارین بر مسمومیت کبدی القاء شده با نانوذرات دی اکسید تیتانیوم

مقدمه: مطالعات اخیر نشان داد هاند که نانوذرات دی اکسید تیتانیوم برای انسان سمی هستند.سیلیمارین به عنوان داروی محافظ کبدی شناخته شده است. در این مطالعه از روش تهنشینی نانو برای تولید نانوکریستال به منظور بهبود حلالیت سیلیمارین استفاده شد. هدف این مطالعه تعیین نقش حفاظتی سیلیمارین و نانوکریستال آن در درمان آسیب کبدی ناشی از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در موش است.روش کار: در این مطالعه تجربی، مو شهای صحرایی به پنج گروه کنترل، شم، مسموم شده تجویز خوراکی نانو دی اکسید تیتانیوم با دوز 150 میل یگرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته( وگرو ه های مسموم درمان شده با سیلیمارین و نانو سیلیمارین تجویز خوراکی با دوز 100 میل یگرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته پس از تجویز نانو نانوذرات دی اکسید تیتانیوم تقسیم شدند. در پایان، فعالیت آنزی مهای آسپارتات آمینوترانسفراز AST ، آلانین آمینو ترانسفراز ALT وآلکالین فسفاتاز ALP سرمی و تغییرات هیستولوژیکی کبدی مورد بررسی قرار گرفت.یافت ه ها: مصرف خوراکی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم منجر به افزایش معن یدار فعالیت آنزیمهای AST، ALT و P > 0/01 ALP و 001 / P > 0 سرمی و قطر هسته هپاتوسیتها گردید 05 / P > 0سیلیمارین و نانوکریستال آن سطوح افزایش یافته آنزیمهای کبدی ناشی از مصرف نانوذرات دی اکسید تیتانیوم را کاهش داده و همچنین قطر هسته هپاتوسیتهای موشهای مسموم شده را کاهش دادند . P > 0/001 نتیجه گیری: یافت ههای حاصل از این مطالعه نشان داد که سیلیمارین و نانوکریستال آن احتمالا به دلیل خاصیت آنت یاکسیدانی، سبب حفاظت کبدی در برابر آسیب ناشی از مصرف نانو ذره اکسید تیتانیوم می گردد.