تحلیل وضعیت شاخص های اجتماعی مسکن در بافت های ناکارآمد شهری مطالعه موردی: منطقه 12 کلانشهر تهران

تدوین یک برنامه جامع مسکن نیازمند شناسایی کامل و تجزیه و تحلیل عمیق ابعاد گسترده مسکن و عوامل موثر بر آن است. در این میان پرداختن به شاخص های مسکن به ویژه شاخص های اجتماعی-فرهنگی مسکن به عنوان کلیدی ترین ابزار برنامه ریزی و تشکیل دهنده شالوده اصلی آن را می توان از حساس ترین مراحل برنامه ریزی دانست. با انجام تحقیقات و پژوهش های جدی در شناخت و تجزیه و تحلیل شاخص های کمی و کیفی مسکن، می توان میزان کارایی برنامه های مسکن را به طور چشمگیری افزایش داد. بررسی شاخص های اجتماعی مسکن یکی از وسایل و شیوه های شناخت ویژگی های مسکن به شمار می رود که می توان به کمک آن پارامترهای موثر در امر مسکن را شناخت و هرگونه برنامه ریزی و تصمیم گیری صحیح در خصوص مسکن را تسهیل نمود. هدف این مقاله بررسی وضعیت شاخص های اجتماعی مربوط به کمیت و کیفیت وضع مسکن، خدمات اساسی و مالکیت و نحوه تصرف مسکن در منطقه 12 شهر تهران می باشد که بیشترین میزان بافت های فرسوده و ناکارآمد شهر تهران را در خود جای داده است. روش پژوهش ترکیبی از روش های توصیفی، تحلیلی و موردی- ژرفانگر است. بررسی و مقایسه شاخص های اجتماعی مسکن در منطقه 12 شهر تهران طی سال های 1375 تا 1395 نشان می دهد که در اکثر این شاخص ها روند رو به رشدی (بهبودی نسبی) وجود داشته است. یافته های پژوهش بر این امر تاکید دارد که شاخص های اجتماعی مسکن موثرتر از آن هستند که با برخورد و بررسی سطحی در برنامه به کار گرفته شوند. ضروریست بررسی جامع از شاخص های اجتماعی به عمل آمده و آن ها را مورد تجزیه و تحلیل عمیق قرار داد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، شاخص های اجتماعی- فرهنگی ، بافت های ناکارآمد ، منطقه 12 شهر تهران.