تحلیلی بر شدت تخلیه معادن در ایران

تخلیه معادن تحت تاثیر سرمایه گذاری بنگاه های معدنی و برنامهریزی کلان دولت است. معدنکاری ضمن اینکه میتواند فعالیتی سودآور باشد، اما به دلیل کاهش ذخایر معدنی تجدیدناپذیر، در صورتی که به تشکیل سرمایه در سایر بخشها منتهی نشود، موجب ناپایداری توسعه میشود. در این مقاله، عوامل موثر بر شدت تخلیه معادن -نسبت تخلیه مواد معدنی به تولید ناخالص داخلی- در ایران در دوره 1973-2017 مورد بررسی قرار میگیرد. داده های آماری از بانک جهانی و آنکتاد اخذ شده است. وجود رابطه بلندمدت بین متغیرها با روش هم انباشتگی یوهانسن -یوسلیوس آزمون شده و وجود یک رابطه بلندمدت پذیرفته شده است. بر اساس نتایج، در صورتی که بر شاخص قیمت مواد معدنی یک واحد و بر درجه صنعتی شدن اقتصاد یک درصد افزوده شود، بر شدت تخلیه مواد معدنی به ترتیب 0/002 درصد و 0/003 درصد افزوده میشود. در صورتی که افزایش شدت تخلیه، جنبه منفی در صنعت معدنکاری تلقی شود، استخراج و بهره برداری صرف برای دستیابی به توسعه پایدار کفایت نمیکند و بنابراین، زمان بندی استخراج بایستی با توجه به ملاحظات زیست محیطی، فناوریهای جدید استخراج و نیز با توجه به قیود اقتصادی صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

قیمت ، صنعتی شدن ، تخلیه معادن