تقاوت عدم قطعیت اندازه گیری و خطا

تشخیص تفاوت بین خطا و عدم قطعیت مهم است. خطا به شکل اختلاف بین یک نتیجه تک و مقدار واقعی تعریف می شود. در عمل، خطای اندازه گیری مشاهده شده، اختلاف بین مقدار مشاهده شده و مقدار مرجع می باشد. بدین ترتیب، خطا چه تئوری، چه مشاهده شده یک مقدار تک است. در حالی که، عدم قطعیت شکل یک گستره یا بازه را به خود گرفته و چنانچه برای یک روش آنالیزی و نوع نمونه معین تخمین زده شود، می تواند برای تمام تعیین های دیگر نیز توضیح داده شود. عموما نمی توان از عدم قطعیت برای تصحیح یک نتیجه اندازه گیری استفاده کرد.

می توان گفت که نتیجه یک آنالیز پس از تصحیح آن ممکن است این شانس را داشته باشد که بسیار نزدیک به اندازه ده قرار گرفته و در نتیجه خطای قابل چشم پوشی در آن وجود داشته باشد، در حالی که، خیلی ساده عدم قطعیت آن آنالیز ممکن است همچنان بزرگ باشد. علت آن میتواند این باشد که تجزیه گر هنوز در مورد میزان نزدیکی آن نتیجه به مقدار اندازه ده اطمینان بالایی ندارد. عدم قطعیت نتیجه اندازه گیری هرگز نمی بایست به عنوان خود خطا و یا خطای باقیمانده پس از تصحیح تفسیر شود.

عدم قطعیت، کمی کردن سطح شک و تردید ما در مورد هر اندازه گیری است. عدم قطعیت به این معنی است که ما در خوانش های اندازه گیری شده چقدر مطمئن یا نامطمئن هستیم. هیچ خوانشی 100% دقیق نیست. در هر حالت سطحی از عدم قطعیت وجود دارد. عدم قطعیت شامل عوامل بسیاری مانند مهارت کاربر، تفکیک پذیری تجهیز و دقت تجهیز و عوامل دیگر است. ما باید عدم قطعیت و خطا را ترکیب کنیم تا بفهمیم که آیا ابزار مد نظر در محدوده دقت یا تلرانس مورد نظر قرار دارد یا خارج از محدوده دقت و خطا قرار دارد. اغلب اوقات ما فقط "خطا و دقت" یا "خطا و تلرانس" را با هم مقایسه می کنیم و عامل عدم قطعیت در نظر گرفته نمی شود. این عمل اشتباه است. هر بار هنگام اظهار نظر و نتیجه گیری برای قبول یا رد ابزار، عدم قطعیت اندازه گیری باید در نظر گرفته شود.