نگاهی به مقوله دموکراسی الکترونیکی - مشارکتی (( بررسی کتاب : فناوری ارتباطات و مشارکت دموکراتیک نوشته کنت لادون ))

دانشگاه پیام نور (همه مراکز) 

رسانه های جدید، شامل فرصت ها و تهدیدهایی برای مقوله دموکراسی هستند. این تکنولوژی ها، جامعه ای غنی از اطلاعات را نوید می دهند که در آن، شهروندان به منابع مختلف دسترسی دارند. پس چنین وانمود می کنند که مشارکت در فرایند سیاسی عمدتا افزایش یافته است. از طرف دیگر، این رسانه ها، می توانند با ایجاد تبعیض در توزیع دانش و اطلاعات، قطعه قطعه کردن گفتمان بین بخش های متفاوت سیاستگذرای و کاهش مشارکت، باعث ضعف دموکراسی شوند. از اوایل دهه 1990، علاقه به "دموکراسی الکترونیک" در همه دنیا گسترش یافته است.

لادون رسانه های معاصر را بر حسب تکنولوژی به سه دسته تقسیم می کند:

1. تکنولوژی های دگرگونی داده ، همچون رایانه.

2. تکنولوژی های دگرگونی مشارکت همگانی همانند رسانه های اطلاع رسانی سنتی (رادیو و تلویزیون)

3. تکنولوژی های تعاملی که امکان ارتباطات افقی بین افراد و گروه های سازمان بندی شده را می دهد.

هریک از این سه نوع رسانه، برحسب دسترسی به اطلاعات آنها (اینکه چه کسانی به اطلاعات این رسانه ها دسترسی دارند) و کنترل کننده های این جریان، متفاوت اند.

براین اساس، تکنولوژی های دگرگونی داده، پیرامون کارشناسان، سازماندهی شده و منجر به شکل های مدیریتی یا تکنوکراتی دموکراسی می شود.

تکنولوژی های مشارکت همگانی ، حالت همه پرسانه را تشویق می کنند که به نوبه خود باعث تقویت پوپولیسم می شوند.

تکنولوژی های تعاملی به زیرگروه های سازمان یافته سود می رسانند و مایلند یک سیستم کثرت گرای مطلق ایجاد کنند.

امرزوه فناوری ارتباطات و اطلاعات (ICTs) در مرکز هرگونه تفکر درباره "دموکراسی الکتونیک" قرار دارد. ماهیت تعاملی این تکنولوژی، پتانسیلی برای نوع غنی شده سیاست ایجاد می کند.

به هر حال پتانسیل تکنولوژی های رسانه های جدید برای ایجاد نتایج ویژه دموکراتیک هنوز قطعی نیست. اینکه این تاثیرات چگونه است، بسته به فرهنگ سیاسی و مدل دموکراسی هر سیستم است.