اثربخشی یادگیری معکوس بر خودتنظیمی و یادگیری خودراهبر در درس مطالعات اجتماعی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان گنبد

هدف: اثربخشی یادگیری معکوس بر خودتنظیمی و یادگیری خودراهبر در درس مطالعات اجتماعی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان گنبد بود. روش شناسی پژوهش: جامعه آماری این تحقیق دانش آموزان پایه پنجم مقطع ابتدایی شهرستان گنبد در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ است که شامل ۷۷۰۵ نفر هستند. با توجه به اینکه طرح تحقیق مذکور آزمایشی می باشد و با علی رغم اینکه میزان نمونه در طرح های آزمایشی ۳۰ نفر در ۲ گروه گواه و آزمایش و در مجموع ۶۰ نفر خواهد بود. روش نمونه گیری به صورت روش در دسترس می باشد. روش جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی و با استفاده از پروتکل یادگیری معکوس درس مطالعات اجتماعی محقق ساخته، پرسشنامه خودتنظیمی زیمرمن و پونز (۱۹۸۶) و یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (۲۰۱۳) بود. یافته ها و نتیجه گیری: نتایج حاصل از آزمون مانوا نشان داد که تفاوت معناداری بین متغیرهای وابسته و ابعاد آن در مرحله پیش آزمون بین دو گروه کنترل و آزمایش وجود ندارد. بدین ترتیب، با توجه به نتایج حاصل از آزمون فرضیه اصلی یادگیری معکوس بر خودتنظیمی و یادگیری خود راهبر در درس مطالعات اجتماعی دانش آموزان پایه پنجم شهرستان گنبد کاووس موثر است.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، خودتنظیمی ، یادگیری خودراهبر.