اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی و معنای زندگی مادران کودکان اوتیسم

اوتیسم یک اختلال عصبی - تحولی است که از اوایل کودکی آغاز می شود و می تواند همه اعضای خانواده و به -خصوص مادر را به عنوان مراقبت کننده اصلی کودک درگیرکند. پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شادکامی و معنای زندگی مادران کودکان اوتیسم بود که در آن از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان اوتیسم مراجعه کننده به مراکز تخصصی اوتیسم شهر تبریز در سال ۱۴۰۲ بود. پس از کسب مجوز لازم به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری دردسترس مبتنی بر هدف، تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند. برای تعیین اثربخشی از پروتکل درمانی هیز و لی لیز استفاده شد که به صورت گروهی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای اجرا شد. برای اندازهگیری شادکامی از پرسشنامه شادکامی اکسفورد و برای اندازهگیری معنای زنذگی ، از پرسشنامه معنای زندگی به عنوان پیش آزمون و بعد از اتمام درمان به عنوان پس آزمون و بعد از ۳ ماه برای پیگیری استفاده شد. درنهایت پس از جمع آوری دادهها از روشهای آمار توصیفی میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی از آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازهگیری مکرر استفاده شد. سطح معنی داری در کلیه آزمونها ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد در هر دو متغیر شادکامی و معنای زندگی تفاوت معناداری بین گروه کنترل و آزمایش وجود داشت (۰۰۱/۰(p< و این تفاوت در مرحله پیگیری نیز ماندگار بود (۰۰۱/۰.(p< با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاحد زیادی می تواند به افزایش شادکامی و دست یابی به معنای زندگی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، شادکامی ، معنای زندگی ، مادران کودکان اوتیسم