مدل یابی ارتباط سازگاری اجتماعی با سرزندگی تحصیلی با نقش میانجی کفایت اجتماعی و بیصداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط سازگاری اجتماعی با سرزندگی تحصیلی با نقش میانجی کفایت اجتماعی و بیصداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان دوره متوسطه دوم بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان بیرجند در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ است. از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سرزندگی تحصیلی دهقانزاده و حسینعلی (۱۳۹۱) و پرسشنامه بی صداقتی تحصیلی مک کیب و تروینو (۱۹۹۷)، پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۵) و پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از سازگاری اجتماعی به سوی سرزندگی تحصیلی معنیدار بود، در کل کفایت اجتماعی قادر به میانجیگری رابطه بین سازگاری اجتماعی و سرزندگی تحصیلی بود؛ اما بیصداقتی تحصیلی نمیتواند بهعنوان متغیر میانجی بین کفایت اجتماعی و سرزندگی تحصیلی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنیداری برای مسیر سازگاری اجتماعی به سرزندگی تحصیلی و همچنین کفایت اجتماعی به سرزندگی تحصیلی مثبت و معنیدار میباشد و میتوان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنیدار بوده و سازگاری اجتماعی و کفایت اجتماعی بر سرزندگی تحصیلی تاثیر مستقیم و معنیداری دارند.

کلیدواژه ها:

سازگاری اجتماعی ، بیصداقتی تحصیلی ، سرزندگی تحصیلی ، کفایت اجتماعی