نسبیت ومطلق گرایی اخلاقی
نسبیت اخلاقی یعنی تمام احکام ارزشی بر حسب فرهنگ و یا تمایل و سلیقه افراد تغییر می کند و هیچ اصل اخلاقی ثابتی وجود ندارد. بی تردید از مباحث مهم فلسفه ی اخلاق که همیشه در میان فلاسفه محل بحث و نزاع فکری بوده و هست، مساله نسبیت و مطلق بودن اخلاق است . در اینکه اصول اخلاقی با توجه به شرایط و عوامل اجتماعی ، روان شناختی، فرهنگی و امثال آنها تغییر می کند یا ارزش های اخلاقی اموری ثابت و همیشگی بوده و تغییرات و مقتضیات زمانی و مکانی در آنها تاثیری ندارد، یا انسان ها چه تاثیری در خلق یا عدم خلق ارزش های اخلاقی دارند، و آیا همه احکام و ارزش های اخلاقی مطلقند یا ارزش های نسبی و متغییر نیز وجود دارد ؟ از مسائل حیاتی و کلیدی فلسفه اخلاق است. مراد از نسبیت اخلاقی این است که یک فضیلت یا رفتار اختیاری واحد در یک جامعه و یا در یک عصر و دوران، فضیلت باشد و همان رفتار با صفت مشخص در جامعه ای دیگر و زمان دیگر بدون آن که در ماهیت آن تغییر حاصل گردد، رذیلت محسوب شود. نسبیت گرایی اخلاقی، قابل پذیرش نمی باشد و مکاتب نسبیت گرا نیز از مبانی مستدل و محکمی برخوردار نیستند و دلائل نسبیت گرایان نیز نمی تواند مدعایشان را اثبات نماید و مبنای محکم و مستدلی ندارد. نسبیت گرایی در اخلاق به منزله انکار اخلاق و هر گونه ارزش و زیبایی اخلاقی است. بی تردید، همه ارزش های اخلاقی مطلقند و تابع امیال و قرارداد افراد و جوامع نیستند در عین حال برخی از احکام اخلاقی، به معنای دیگری نسبی و مقید به شرایط خاصی هستند.